Oaxaca, 'food capital of Mexico

Na gesetteld te zijn in Oaxaca hebben we uiteraard plichtsgetrouw de eerste highlight gedaan. Niet verbazingwekkend Ruïnes! Deze keer geen Maya maar Olmec, wat precies het verschil is moet ik jullie verschuldigd blijven. Grootse reden voor dit bezoek was de locatie. In plaats van verstopt in jungles is Monte Alban gebouwd op een heuvel aan de rand van Oaxaca stad. De panorama uitzichten zijn erg bijzonder en daar hebben we meer tijd aan besteed dan de daadwerkelijke ruïnes. 
Volgende uitstap was Hierve el Aqua, een soort versteende waterval. Stap 1 is eerst uitzoeken hoe je er moet komen. Vanuit ervaring blijkt dat aan èèn persoon vragen niet heel verstandig is, de 2de persoon geeft slechts in 50% van de gevallen hetzelfde advies. Hier blijkt dat er collectivo taxi's zijn die vaste routes rijden. Waar Telmo in eerste instantie nog wel kon lachen aangezien ik achterin tussen twee forse Mexicanen zat, bleek later dat voorin 2 plekken zijn. De 2de plek is zittend op de armsteun van de bestuurder en je benen op de passagiers plek. De 2de persoon heeft het raam open om in ieder geval èèn arm wat ruimte te geven. Eenmaal aangekomen in Mitla konden we overstappen in een pickup truck waar achterin twee banken gelast zijn. Een route met prima uitzicht (voelt toch een beetje als een 'poor mans cabrio'), maar niet heel vriendelijk op de maag. Na 45 eindigde voor mij de rit en voor Telmo de marteling en kwamen we eindelijk aan. Na een korte hike stelt het uitzicht niet teleur: klassieke film cactussen (zie foto), bergen rondom en een versteende waterval. Deze kon je uiteraard het beste bekijken in water terrassen die doen denken aan pamukkele in Turkije. Wegens gebrek aan voorbereiding uiteraard geen zwembroek, maar een boxershort met verrassend witte bovenbenen bleek ook te voldoen. 

Na savonds de beste Mole (zoete zwarte saus met kip, rijst en tortilla's) gegeten te hebben zijn we met wat mensen van het hostel naar het Mescal Festival geweest. Voor ongeveer 2 euro krijg je toegang tot het terrein waar ongeveer 60 mescal brouwers je laten proeven, uiteraard met de hoop dat je vervolgens een fles aanschaft. Behalve de brouwers is er live muziek, eet tentjes en een markt waar je lokale cuisine kan proeven. Met name de Oaxaca kaas is populair (normale Mexicaanse ''string cheese'' is niet erg bijzonder), maar is voor een Nederlander niet meer dan gemiddeld. Ze waren dan ook jaloers op me dat Gouda en Edam kaas overal verkrijgbaar is. Meer plezier beleeft aan de insecten met mango chutney, Tlayuda's (crispy burrito dubbel gevouwen) en verschillende Mole. Na 2 uur micro glazen mescal 'proberen' hebben we de avond afgerond met een kroegen tocht door Oaxaca. 
Na een rustige dag voornamelijk rondgelopen in het centrale plein (Zocalo) vonden we een poster waar bleek dat in Arena Pepe Cisneros Lucha Libre zou zijn (Mexicaans worstelen). Aangezien verdere informatie zoeken online op niks uitdraaide zijn we maar op goed geluk 30 min voor de aanvangstijd er naar toe gegaan. Dit betekende dat je ongeveer de eerste bent en dat je 1,5 uur moet wachten op het eerste gevecht. Er bleken uiteindelijk 6 gevechten te zijn variërend van mannen, vrouwen, 1 VS 1, 2 VS 2 en het spectaculaire 3 VS 3. Grootste verschil met Amerikaans worstelen is dat dit behalve om de acrobatiek van het worstelen ook veel humor heeft met verklede luchadores (worstelaars) en werd de scheidsrechter en publiek regelmatig betrokken bij het gevecht. Ondanks dat de gevechten gescript zijn (uitslag is van te voren bepaald) gaat het publiek (jong en oud) volledig uit z'n plaat wanneer er een plotwending is of toffe 'move' wordt uitgevoerd. Wanneer ze vervolgens buiten de ring gaan en met stoelen gaan slaan en tussen het publiek vechten waren ze niet meer te houden. Helaas geen foto kunnen scoren met een luchadore, maar wel een masker gekocht welke ze traditioneel dragen. 

Oaxaca eindigde enigszins in mineur... Na de avond stappen vond ik het zelfs buiten in de zon nog fris. Na rillend terug naar bed gegaan te zijn werd ik in de middag wakker en kon ik geen voedsel of water meer vasthouden. Na mezelf samen met een vriend naar de dokter gesleept te hebben bleek ik 39.4 koorts te hebben en hardnekkige parasieten. Na 4 maanden alles van de straat gegeten te hebben is het me in nogwel de 'food capital of mexico' opgebroken. Vanwege uitdroging, koorts en parasieten moest ik de nacht in het ziekenhuis doorbrengen waar ik via een infuus drie zakken met medicijnen naar binnen gedruppeld kreeg. Omdat ik de enige was die geen bezoek kreeg (familie is niet naast de deur) kwamen de zusters extra vaak kijken en een praatje maken. En ik weet nu dat ziekenhuis eten in Mexico ook tortilla's bevat! Na 24 uur gebleven te zijn mocht ik terug naar het hostel waar bezorgde mede reizigers de dagen erna fruit voor me gekocht hebben en soep gemaakt. Ongelooflijk hoe vriendelijk iedereen altijd is voor elkaar als er wat aan de hand is. 

Na drie dagen de antibiotica kuur afgemaakt te hebben heb ik een bus geboekt naar Mazunte, een plaatje aan de grote oceaan waar ik nog wat aan m'n kleurtje kon werken en hopelijk surfen. Aangezien de bijnaam van de bus de 'vomit comet' is toch maar preventief een reispil genomen. Uiteindelijk bleek de bestuurder verrassend mee te vallen en was het door de bergen een panoramische route waar iedereen z'n ontbijt binnen kon houden. Mazunte bleek een echt hippie dorp met slechts èèn straat waar het tempo ongelooflijk laag ligt. Na twee minuten in 37 graden gelopen te hebben weet je meteen waarom. Weer wat nieuwe poriën ontdekt waar je uit kan zweten. Na èèn nacht doorgebracht te hebben in een cabaña met voortent met hangmat (omringt door klamboe) bleek dat de Argentijnse Romina (ontmoet in Oaxaca) naar Zipolitè zou komen (10 min achterin de pick-up truck). De volgende dag afgesproken om elkaar daar te ontmoeten. Terwijl ik lezend op de boulevard op haar aan het wachten was stond aan de andere kant een Mexicaanse familie die constant naar me keek. Na 5 minuten kwam de man dan toch op me af of ik een foto wilde maken. Uiteraard geen probleem en dus kwamen z'n vrouw, dochter en nichtje ook naar me toe. Wat echter verloren gegaan was in mijn Spaans was dat ze met mij op de foto wilde! Volgens de vader omdat een ze me een knappe man vonden :-), vervolgens wat ongemakkelijk in verschillende poses met nicht, dochter en vrouw op de foto geweest en vader schoot vrolijk de foto's. Na afloop nog een praatje gemaakt en kreeg ik telefoonnummers, adres en namen. Mocht ik naar de staat Veracruz reizen kon ik uiteraard bij ze terecht. Ze gingen ook niet weg voor ik foto's van het huis had gezien en de stad waar ze woonde. 

Na met Romina op jacht gegaan te zijn naar een kamer vonden we een goedkoop hostel. Op vraag of er nog wat goedkopere te vinden was bleek er ook nog een 'habitasion rustico' te zijn. Het bleek een bed op het dak (geen muren) en een muskieten net. Toch maar voor de ommuurde kamer gegaan en de middag op het strand doorgebracht. Zipolitè is in Mexico beroemd aangezien dit het enige strand is waar kleding optioneel is. Mijn huidskleur onder m'n zwembroek steekt echter zo af met de rest dat ik hem maar aangehouden heb. 37 graden leek me iets te enthousiast. De nacht bleek (op dinsdag) wat onrustig met jaren 70 disco tot 4 in de nacht. De dansvloer was leeg, maar de hangmatten vol waar iedereen lichtelijk beneveld lag te pitten.
Na de volgende dag naar een cabaña aan het strand verhuisd te zijn in het volgende rustieke hostel (buiten douche, geen sloten op de deuren etc.) Voor slechts 2,76 euro p.p. voor een twee persoons cabaña heb je dan ook maar weinig te klagen. In het eerste hostel waar de voertaal Spaans was (zeldzaam) kabbelde de dagen langzaam voort. Brunch om 12:30 met eieren, bonen en vers fruit. Vervolgens relaxen in de hangmat tot dat de temperatuur genoeg gedaald was om naar het strand te gaan. Savonds wat biertjes en naar bed om de volgende dag precies hetzelfde te doen. Perfecte rolverdeling waar ik het ontbijt maakte en Romina de vegetarische avondmaaltijden. Enige uitstapje in een week was La Cometa in Mazuntè waar je de zonsondergang kon zien en een schildpadden preserverings instituut. Het lijkt allemaal in het belang voor de dieren, maar in de mini aquariums zien de schildpadden er toch maar triestig uit. 

Romina moest helaas na een week een vriendin oppikken in oost Mexico waardoor ik naar Puerto Escondido gegaan ben (75km westelijker). De golven in beide plekken waren namelijk groot en gevaarlijk waardoor surfen voor beginners onmogelijk was. In Puerto wil ik de relax modus nog even doorzetten en dan hopelijk toch op een surfboard staan.