Rondom San Cristóbal de las Casas

Eenmaal terug in San Cristóbal was het oude hostel helaas vol en ben ik verhuisd naar Iguana hostel. Qua faciliteiten niet enorm bijzonder, maar de 4 vrijwilligers die er werkte maakte dit keer het verschil. De eerste avond werden originele Uruguayaanse milanesas bereid met de nodige drank waarna iedereen vervolgens samen op pad ging naar de bars. Na 4 maanden kan ik me er nog over verbazen dat je in een kroeg zit met 10 man welke je 3 uur daarvoor niet eens kende. Mescal blijkt net als bier te verbroederen en een leuke avond wordt het dus altijd. Na een rustige ochtend met Sam (Koreaans) en Marco (Mexico stad) naar 2 zogenaamde inheemse dorpjes geweest. Hier kregen we informatie over de klassieke manier van dekens weven en huisgemaakte tortilla als lunch. Ondanks dat alle traditionele waarden en normen gelden voor geloof, trouwen en rolverdeling man\vrouw zie je ook TV schotels en Iphones. Waar inheems en westers mixt krijg je toch maar een aparte combinatie. Het 2de dorp was zowaar nog extremer. Voor 20 pesos mochten we de kerk in waar de grond bezaaid is met dennenaalden, duizenden kaarsen op de grond branden en waar mensen rituelen uitvoeren en bidden waar maar plek is. Ik had 'geluk' dat er naast me een kip geofferd werd die vervolgens aan zijn poten weer naar buiten gesleurd werd. Blijkt het vervolgens nog gekker te kunnen. Mensen die ziek zijn krijgen Coca cola te drinken. Omdat het zwart is neemt dit de ziekte op en kun je hem vervolgens uit boeren. Vanwege dit is er zelfs een altaar om tot Coca cola te bidden en hebben ze een cola dag met festiviteiten. Hoe ze het hiervoor deden wist de gids niet, maar hoe dan ook verdiend de marketing afdeling Coca cola Mexico een flinke bonus.

De volgende trip was het dorpje Oventik, één van de bekendste dorpjes van de Zapatistas. Deze voornamelijk inheemse Maya bevolking heeft in 1994 de oorlog verklaard aan Mexico om autonoom te worden. Onder de leiding van Subcomandante Marcos is na wat bloedige protesten uiteindelijk een status quo gevonden. Dit betekend dat de Zapatistas een aantal dorpjes hebben en eigenaar van het land zijn. En de Mexicaanse overheid vraagt niets van ze een geeft ze ook geen enkele hulp. Nu het politiek wat rustiger is kan je een dorp bezoeken nadat je toestemming het gekregen van de 'regering'. Helaas zijn de mensen erg wantrouwig en krijg je weinig informatie over hoe ze nu leven. Afgezien van de prachtige muurschilderingen mag je geen foto's maken of vragen stellen. Ondanks dat maken de muurschilderingen een hoop goed en is de invloed van bijvoorbeeld Che Guevarra goed terug te zien. 

De laatste trip was naar Chiflon en Lagos de montebello. Chiflon is een waterval waar je ongeveer 1 uur naartoe moet hiken. De waterval zelf was al indrukwekkend, maar een zipline tour naar beneden om er maar 5 minuten over te doen was ook niet verkeerd. Hierna was montebello aan de beurt. Verschillende meren tussen de bergen waar je kan kayakken en hiken. Helaas was het bijnna 4 uur rijden en konden we bij elk meer ongeveer 10 minuten stoppen. Weet je ook weer hoe de gemiddelde Japanse toerist zich voelt. Het laatste weekend was Telmo ondertussen weer terug en kwam Jennifer (Guatemalteekse die me geholpen heeft met het schilderij) op bezoek. Samen met de vrijwilligers hadden we soort hostel familie waar iedereen maar dagen blijft bijboeken omdat het gezellig is, niet zozeer vanwege de activiteiten die je doet. Na een lang weekend fiestas, siestas, bordspellen en eindeloze conversaties over van alles en nog wat werd het toch tijd om verder te gaan. Als afsluiter kookten de kiwi's (2 zussen en een broer uit Nieuw Zeeland) Mexicaanse shepherd's Pie. Als locatie was deze keer gekozen voor het rustige zusterhostel waar we uiteindelijk met een mnan of 20 aan een grote tafel zaten. Het voelde als een echte familie verjaardag waar mensen ziiten aan tafel, staand eten in de keuken en zonsondergang kijken op het dakterras. Het gevoel wat je heb is een soort van thuis gevoel, een huis van huis. En ik kan me meteen weer voorstellen dat je op dit soort plekken maanden blijft plakken. 

Helaas komt aan al het goede ook en eind en moesten we onze was oppikken en de nachtbus nemen naar Oaxaca. Volledig bepakt aangekomen bij de wasserij bleek deze dicht (ondanks dat volgens de openingstijden er iemand moest zijn. Mocht je ooit gereisd hebben weet je dat je pas gaat wassen als je echt niks meer heb om aan te trekken, en om de onderbroek nog een keer binnenstebuiten te doen leek me wat te gortig. Maar goed met alleen de kleren over die we aanhadden bij de buren gaan aanbellen op zoek naar informatie. Er stond ook een telefoonnummer op onze bonnetjes, maar deze bleek buiten bereik. Na 3 deuren verder een winkel gevonden te hebben die open was bleek de broer van de eigenaar daar te werken. Helaas geen sleutel van het pand, maar wel een mobiel nummer. Na ongeveer 23 keer gebeld te hebben en een gevoel van paniek en boosheid (we waren verdorie op tijd bij de winkel) uiteindelijk de man aan de lijn gekregen. Gelukkig woonde hij dichtbij en heeft hij onze was opgehaald. Na een toch wel dringende vraag waarom er niemand was bleek dat een vriend van de familie overleden was... Oops.. Condoleances en een mega fooi later konden we in ieder geval de bus in met kleren. 

Helaas was deze busrit ook niet helemaal vlekkeloos en vanwege stakingen door tuk tuk bestuurders moesten se kiezen voor omrijden (+ 7u) of wachten (variabel). Uiteindelijk gekozen voor wachten en na 3 uur kregen we het bericht dat we over een uur verder konden. Ondanks de opgedane ervaring trap je er elke keer toch weer in en konden we uiteindelijk na 6 uur verder en duurde de busrit 18u in plaats van de geadverteerde 11. Groot verschil met thuis is dat hier niemand zich zorgen maakt over de vertraging. Te laat komen en vertraging zijn min of meer standaard en de mensen in de bus waren meer negatief over de verkiezingen en de tuk tuk mensen deelden gratis water uit. Yay! 

Na ingecheckt te zijn in een vol hostel blijkt al snel waarom. De eerste 2 dagen is het mole festival (recept uit centraal Amerika), 2 weken lang het mescal festival (Oaxaca heeft de meeste mescalerias) en de Guelaguetza (1x per jaar een dans/muziek uitvoering waar verschillende staten aan mee doen). De eerste dag zagen we op een berg een enorm auditorium waar de Guelaguetza de volgende dag zou zijn en waar je een panorama uitzicht hebt over de stad. Na een warme hike omhoog (Oaxaca is aanzienlijk warmer dan San Cristóbal) hadden we al een prima uitzicht over de stad. We wilde echter het openlucht auditorium in voor een nog betere foto! Helaas ws vanwege de repetities toegang verboden en konden we niks zien. Na 5 maanden met dubieuze regels geleefd te hebben zijn de natuurlijk niet voor èèn gat te vangen. De eerste optie halverwege de podium ingang te nemen en de domme toerist te spelen. Net doen alsof je geen woord Spaans kent en domweg naar binnen lopen. Bijna binnen werden wedoor een politieagent naar buiten gezet met de mededeling vandaag niet. De aanhouder wint echter want bij de hoogste ingang stond geen agent (je zweet ondertussen wel vanuit al je poriën) en hebben we een hek gevonden wat niet op slot zat. Omdat je illegaal naar binnen bentgegaan is het uitzicht des te beter en konden we de repetities van de Guelagetza zien! Alles vanuit de schaduw volle VIP lounge (normale prijs 75 euro).  Een klein halfuur later kwamen ze er achter dat we er waarschijnlijk niks te zoeken hadden en werden we naar buiten gestuurd. Gelukkig door een andere agent en met ons perfect gespeelde "ik wist niet dat het niet mocht" kwamen we eraf met een waarschuwing!